Elfy (używa się również określenia elfowie, które jest również poprawne. Najczęściej w ten sposób mówią sami przedstawiciele owej rasy, ponieważ brzmi to godniej) są rasą smuklejszą i wątlejszą fizycznie od ludzi, pochodzącą z lasów północnego Arminoru, silnie związaną z magią. Domem dla większości z nich i miejscem pochodzenia tego ludu są lasy Vin'Alir.
Cechy fizyczne[]
Elfy mają wydłużone na skos, spiczaste uszy, cechują się wzrostem sięgającym od 1,40 m po 2,00 m, wagą od 35 kg do ok. 80 kg, budową nieco wątlejszą niż średnia, na ogół posiadają znacznie słabsze mięśnie niż np. ludzie i znikome ilości tłuszczu. Skóra pojawia się w odcieniach od białej do śniadej, nie licząc mrocznych elfów o czarnej skórze. Włosy zaś występują w odcieniach podobnych jak u ludzi, ale również jaśniejsze, aż po srebrzystą biel, czasem też w jasnym blondzie pojawiają się odcienie kolorów takich jak zieleń, błękit, czerwień. Charakterystyczne jest również to, że włosy elfów mogą posiadać naturalne, delikatnie zaznaczone pasemka różnych odcieni i wyraźnie zmieniać kolor z upływem czasu, cyklicznie w roku lub w życiu na stałe. Oczy elfów najczęściej są ostro zielone lub brązowe, ale występują ogółem we wszelkich możliwych kolorach. Owłosienie ciała jest znacznie rzadsze niż wśród ludzi i często nie pojawia się normalny zarost. Siwienie elfów przebiega wolno, ale niezależnie od ogólnego starzenia ciała, dlatego łatwo o szare, srebrzyste czy białe włosy na głowie wyglądającej młodo osoby, ponadto elfy nigdy nie łysieją. Rasa ta posiada też wyostrzone zmysły.
Charakterystyka (wpływ magii)[]
Elfy od zarania dziejów były rasą wynagrodzoną przez magię za swe oddanie naturze, większe nawet niż u pozostałych ludów, mimo że w tamtych najdawniejszych czasach cały Arminor żył w zgodzie ze światem przyrody. Ten elficki styl życia poskutkował nadaniem im przez wszechogarniającą wówczas magię nieśmiertelności, zdolności magazynowania energii w formie magicznej mocy i zwiększonymi możliwościami przystosowania do warunków życia. Zarazem elfy cechują się mniejszą tężyzną fizyczną niż większość pozostałych podobnych im istot.
Nieśmiertelność[]
Starzenie elfów w pewnym wieku, co jest dość indywidualną kwestią, ale na ogół jest to czas krótko po osiągnięciu pełnej dorosłości, znacznie zwalnia, wręcz zatrzymując się. Elf może żyć więc setki, a nawet tysiące lat, w teorii wręcz wiecznie. Zabić może go choroba czy obrażenia. Do naturalnej śmierci dochodzi, gdy elf zazna duchowego spełnienia, co jest sprawą zupełnie osobistą i na ogół nieodgadnioną dla kogokolwiek. Czasem wiąże się to z gwałtownym powrotem procesu starzenia, który jest wtedy znacznie przyspieszony, a czasem do śmierci dochodzi bez tego, ale jednak każdy ma jakiś czas, by zrozumieć co się dzieje, i ewentualnie dokończyć sprawy.
Ceremonia pogrzebowa we wszystkich kulturach elfickich jest podobna i wiąże się ze spaleniem ciała i rozrzuceniem prochów, zwykle w ulubionym miejscu zmarłego, lub po prostu na wiatr.
Iskra i magazynowanie mocy[]
Wszystkie elfy mają pewien, choć przeważnie znikomy, dar magiczny - Iskra w ich populacji nie spada poniżej pewnego poziomu. Ogółem, udział magów w populacji jest nieco większy niż w przypadku innych ras. Ponadto, elfy naturalnie przemieniają wyraźny nadmiar energii z pożywienia w energię magiczną, dzięki czemu nie gromadzą tłuszczu, choć zarazem mogą magazynować mniej tych sił niż pozostałe istoty, dlatego w pewnych warunkach łatwiej się przemęczają. Mimo tego, trudno pokonać sprawnego elfa w biegu na wytrzymałość albo funkcjonowaniu dłużej bez snu.
Jednocześnie, ze względu na powszechność iskry, wszyscy przedstawiciele tej rasy cechują się osłabionymi mechanizmami obrony przed wrogą magią.
Podziały rasowe[]
Ze względu na przystosowanie do warunków otrzymane w magiczny sposób w Erze Cudów, naturalny podział wśród elfów jest nieco wyraźniejszy, niż wśród innych ras. Wynika to z faktu, że różne grupy elfów otrzymały inne charakterystyczne zdolności, zależnie od stylu życia.
Elfy leśne[]
Zwane są także elfami drzewnymi, zielonymi czy szmaragdowymi. Pochodzą pierwotnie z lasów Vin'Aliru. Darem dla tej grupy, najliczniejszej i najczęściej spotykanej w świecie, była wrodzona, pozytywna więź z naturą, choć mechanizm jej działania nie jest znany - nie wiadomo, czy wynika bezpośrednio z aktywnego udziału magii, czy np. hormonu mającego duchowe właściwości. W efekcie, leśny elf jest bezpieczny od agresji większości leśnych zwierząt, a nieraz dzięki ingerencji fauny może nawet uniknąć zatrucia owocami czy nawet fizycznych obrażeń w wyniku kontaktu z leśnym światem.
Ich wzrost wynosi na ogół od 1,40 m do 1,90 m, waga od 35 kg do 75 kg. Są więc częściej niżsi lub wyżsi od przeciętnych ludzi. Skóra na ogół jest biała, choć w przypadku dość często pojawiających się osób o korzeniach wśród innych elfich szczepów, nieraz pojawia się śniada. Włosy najczęściej faliste, raczej ciemne.
Elfy wysokie[]
Zwane nieraz elfami złotymi, słonecznymi lub rubinowymi. Ich domem od dawnych czasów pozostaje wyspa Amlidon. Powszechnym wśród tego szczepu darem jest silna iskra i zdolność naturalnego pojęcia, a wręcz wrodzona znajomość pewnych węzłów magicznych, co pozwala bez żadnej nauki rzucać pewne proste czary, choć typ magii jest kwestią indywidualną.
Wzrost zwykle w ich przypadku sięga od 1,50 m aż po 2,00 m, waga od 40 kg do 80 kg. Skóra jest śniada, włosy na ogół w odcieniu jasnego blondu, rzadziej wręcz przeciwnie - zupełnie czarne. Na ogół nie spotyka się zaś wysokich elfów o pośrednich kolorach włosów.
Elfy nocne[]
Nazywane czasem też elfami błękitnymi, księżycowymi czy szafirowymi. Zamieszkują od Ery Cudów Vin'Alir, jednak od elfów leśnych odróżnia je nocny tryb życia. Preferują sen w cienistych miejscach za dnia, by budzić się wczesnym wieczorem i funkcjonować w świetle gwiazd i księżyca. Natura obdarzyła je zdolnością wyraźnego, dobrego widzenia w ciemności, a po części także, na podobę darów leśnych elfów, umiejętnością wspieranego przez samą przyrodę ukrywania się wśród dzikiej przyrody.
Wzrost wynosi przeważnie od 1,40 m do 1,85 m, waga zaś od 35 kg do 75 kg. Ich skóra jest blada, nieco ziemista, w przypadku osób o bardzo czystej krwi ma nieco niebieskawy odcień. Włosy występują zaś we wszystkich wariacjach.
Elfy pustynne[]
Zwane też elfami śnieżnymi lub szarymi. Pochodzą z Arkarony, jednak po Erze Cudów znaczna część przeniosła się na pustynie Unthalu. Magia dała im większą odporność na skrajne warunki pogodowe, szczególnie mróz, jak i skwar. Dlatego właśnie ich domem po dziś dzień są śnieżne lub gorące pustynie.
Wzrost wynosi na ogół od 1,50 m do 1,90 m, waga od 40 kg do 80 kg. Skóra jest blada, spotyka się wszystkie rodzaje włosów.
Mroczne elfy[]
- Osobny artykuł: Mroczne elfy
Nazywane są inaczej varintami. Powstały w pierwszym dniu po katastrofie w Dhakan, w wyniku klątwy rzuconej na głowę najsilniejszego elfickiego klanu, a wraz z nim na cały klan. Każdy z nich ma w sobie demoniczną siłę, widoczną dla maga używającego wizji Pyłu, wokół serca varinta. Mroczne elfy są przez to wrażliwe na magię światła w ten sam sposób jak istoty cienia, takie jak demony, nieumarli i ożywieńce. Niektóre z nich potrafią jednak wyzwalać tę siłę i wykorzystywać na własny użytek. Towarzyszy temu na ogół czarny płomień z esencji cienia, spowijający całe ciało lub część, dający znaczne możliwości fizycznej lub magicznej ofensywy albo ukrycia się.
Ich wzrost wynosi zwykle od 1,40 m do 2,00 m, waga od 35 kg do 75 kg. Charakterystyczna jest ciemna, zwykle niemal czarna skóra. Włosy, zwykle proste lub faliste, czasem lekko kręcone, występują przeważnie w odcieniach szarości, najczęściej są bardzo jasne czy wręcz białe, lecz są też varinci o siwych od urodzenia czy czarnych włosach. Przy jasnych odcieniach pojawiają się nieraz błękitne lub czerwone przebarwienia albo odcień lekkiego blondu. Poza tym pojawiają się też włosy w ostrym rudym kolorze.
Varinci są często ofiarami rasizmu, zarówno między innymi elfami, jak i wśród pozostałych ras. Mieszkańcy Vin'Aliru nauczyli się jednak żyć wspólnie z nimi, dając im wydzielony dla nich teren, Neradon.
Zamieszkanie[]
Elfy są założycielami następujących państw:
- Vin'Alir wraz z wyspami Amlidon i Arkarona
- Undarona - jest to w istocie podziemna (dosłownie) organizacja, działająca na zasadach państwa
- Iavarin
- Królestwo Dra'Avanu
Licznie zamieszkują również Królestwo Darvanu i Imperium Unthalu.
Historia[]
Elfy są stosunkowo młodą rasą, która pojawiła się na Arminorze wiele wieków po rasach takich jak krasnoludy, goblinoidzi czy pierwsi ze zwierzoludzi. Ich domem od zawsze była Puszcza Vin'Alir, jednak jeszcze w Erze Cudów ich część zajęła też pobliskie wyspy - w tym przede wszystkim Arkaronę oraz Amlidon. Elfy od zawsze żyły w lasach w zgodzie z ich duchami i innymi istotami. Z czasem chętnie przyjęły w swe progi także bliską im pod wieloma względami rasę felian. W puszczy pojawiało się też coraz więcej pierwotnych sidianów, będących wówczas nie odrębną rasą, lecz w istocie smoczymi dziećmi. Mimo wielu sporów i nielicznych zbrojnych incydentów, nigdy w Erze Cudów nie doszło otwartej wojny między elfami, a krasnoludami czy goblinoidami (podczas gdy krasnoludy i orkowie toczyli wiele ostrych konfliktów). Nieliczne elfy jako pierwsze zasiedliły Półwysep Elezejski i krótko potem, około trzystu lat przed narodzinami demonów, nawiązały kontakt z ludźmi zza oceanu.
Niecałe sto lat przed końcem Ery Cudów niziołki nawiązały kontakt z elfami z Amlidonu, prosząc o pomoc w opuszczeniu Epregonu i znalezieniu sobie nowego miejsca. Elfy okazały im łaskę i w kilku wielkich wyprawach udało im się przetransportować niemal całą niziołczą rasę na Arminor. Same wiele na tym zyskały - począwszy od materialnej zapłaty ze strony niziołczych włodarzy, przez możliwość sprawdzenia wydolności nowej floty nie ryzykując życia własnych pobratymców, po wielopokoleniową daninę z nowo założonej Republiki Elezejskiej. Niziołki bowiem, mając znakomitą wiedzę o rolnictwie, doskonale zagospodarowały półwysep i były w stanie dostarczać Vin'Alirowi ogromne ilości żywności, co z kolei dało elfom przewagę gospodarczą nad pozostałymi krajami.
Zwiastunem nadejścia nowej ery były dla Vin'Aliru narodziny mrocznych elfów oraz, tym samym, saidirów. Jednym z dwóch klanów rządzących wówczas puszczą był wysoki klan varintów. W nocy, podczas której w Halvengardzie trwała rzeź, elf będący głową owego klanu został przez osobę z zewnątrz oskarżony o zdradę i wystawienie całej puszczy na niebezpieczeństwo. Doszło do pojedynku, który varint przegrał, jednak nieuczciwie zabił przeciwnika. Ten, konając, przeklął go i cały jego klan słowami, nie myśląc, że przekleństwo nabierze sprawczej mocy. Jednak niematerialne demony, które pojawiły się w puszczy, wypełniły życzenie elfa. Diaboliczna moc zamieszkała w sercu każdego z varintów, zmieniając ich ciała i dusze na takie, jakie mają oni po dziś dzień. Varinccy sidiani nie zostali dotknięci tym wielopokoleniowym zaklęciem, jednak przedstawiciele rodu o bardziej rozrzedzonej smoczej krwi zareagowali w charakterystyczny sposób, stając się wówczas saidirami. Pierwotnie po przemianie mroczne elfy były traktowane ze skrajną nieufnością i wrogością, doszło do wielu rozlewów krwi. W roku 52 wyruszyła wyprawa licznych przedstawicieli rodu, którzy nie chcieli brać udziału w bratobójczym konflikcie elfów. Po czternastu latach, przynosząc na świat już nowe pokolenie, dotarli statkami na dalekie południe, gdzie w nieprzyjaznych warunkach założyli Iavarin. Varinci w ojczyźnie otrzymali własną ziemię dopiero w 217 roku, kiedy to założono enklawę nazwaną Neradon. W tym czasie funkcjonowała już Undarona, separatystyczny ruch żądny dominacji nad elfami oraz otwarcie walczący z krasnoludami.
Niecały rok po końcu Ery Cudów, elfy napotkały niewiarygodnie ogromną flotę ludzi, która dobijała do brzegów Półwyspu Elezejskiego. Po wyjaśnieniu całej sytuacji, z inicjatywy elfów zostali zebrani przedstawiciele wszystkich ludów północy. Wszyscy zaproszeni stawili się w obliczu takiego wydarzenia, mimo wiszącej na włosku wojny. Gdy na kontynencie pojawiła się nowa siła (mimo wycieńczenia uchodźcy z Halvengardu byli gotowi do walki o nowe ziemie), postanowiono wspólnie rozwiązać sprawę pokojowo, by uniknąć wyniszczającej walki każdy na każdego. Vin'Alir oddał wówczas swoją część Gór Gryfich, Starych Równin i Niziny Haidor.
W roku 302 doszło do pierwszej wojny między Vin'Alir wspieranym przez część goblinoidów ze wschodu, a Fyntarią i Andalirią. Do pierwszych walk doszło z inicjatywy licznych druidów, wspieranych przez leśne istoty, w odpowiedzi na ogromne wycinki puszcz wśród ludzi i krasnoludów. Vin'Alirscy dowódcy zdecydowali się poprzeć kręgi. Konflikt ten, nazwany później Wojną Drzewną, poskutkował stratą sporej części terenów przez elfy, które zostały praktycznie wypchnięte na półwysep. Po trzech latach jednak Fyntaria i Andaliria zrezygnowały z większości nabytego terytorium, bowiem ziemie te, przesycone duchami natury i elficką magią, po prostu odmawiały posłuszeństwa nowym włodarzom.
W 559 roku Vin'Alir wziął udział w wielkiej kampanii wojennej przeciw goblinoidom, stając po stronie Fyntarii i Andalirii. Koczownicy zostali wypchnięci do Ge'Punikh. Liczne elfy zamieszkały po wojnie w nowo założonym Królestwie Darvanu. W 651 roku zaś elficcy kolonizatorzy wraz z fyntaryjskimi brali udział w tworzeniu Smoczego Królestwa na Meravii.
W VII wieku obecnej ery liczne elfy szare zostały ściągnięte na honorowe zaproszenie do Unthalu, bowiem ich druidzi, nawykli do okrutnych duchów surowej śnieżnej pustynii, byli ostatnią deską ratunku w walce z plagą niefizycznych istot uprzykrzających życie mieszkańcom piaszczystego imperium. Wiele rodzin z Arkarony zamieszkało tam wówczas na stałe, jednak z czasem ich obecność stała się niepożądana i obecnie pustynne elfy w Unthalu to w ogromnej większości nomadzi, często padający ofiarą łowców niewolników (lub sami łowcami się stający). Z drugiej strony niejeden szary elf dorobił się w Unthalu majątku i pozycji.
Zobacz też[]
- Koatriele
- Duchy natury